Langs deze weg willen we jullie aandacht trekken op de “Verwonderlijke Woudpost” . Een digitale nieuwsbrief vaak vanuit het Meerdaalbos waarmee Anneke je graag meeneemt in haar ontdekkingen: verrassende natuurweetjes, eigenzinnige observaties en natuurlijk haar mooiste natuurbeelden. Verwacht geen stoffige encyclopedie, maar een creatieve en toegankelijke blik op alles wat groeit, bloeit en beweegt. Anneke is, naar eigen zeggen, een eigenwijze natuurliefhebber met een flinke dosis nieuwsgierigheid. Elke dag dwaalt ze met haar hond Nel (°2012) door het Meerdaalwoud, Heverleebos of Mollendaalbos, speurend naar reeën, plantjes of paddenstoelen. Vaak staat ze omhoog te kijken naar kronkelende takken, spelende vogels en het eindeloze gefluister van bomen.
Als ze niet wandelt, trapt ze zichzelf op de fiets ergens de wildernis in. En ja, haar camera gaat meestal mee, want het is ook haar passie om mooie natuur in beeld te brengen.
Goede wijn behoeft geen krans: daarom hieronder meteen een (minder goed gelayoute ) aflevering van haar nieuwsbrief.
Een link naar haar nieuwsbrief vind je HIER
En gratis abonneren kan je met deze link: Link om je te abonneren
🌿Wajoo! Klaar voor wat nieuwe weetjes uit het Verwonderlijke Woud?🌿
Tof dat je weer meeleest en oprecht dankjewel voor je interesse in mijn schrijfsels! In data kon ik ontdekken dat de vorige Verwonderlijke Woudpost’s telkens tot wel 200 keer gelezen werden. Dat wil zeggen dat hij dus ook met anderen gedeeld wordt. Wauw! Dat raakt mij. 😳🥹 Ik voel me dankbaar dat ik op deze manier zoveel eigenzinnige verwondering en kennis over de natuur (vooral in de Brabantse Wouden) mag delen. Wat je aandacht geeft, dat groeit… 🌱
Heb je suggesties, tips, feedback of vragen dan mag je die altijd melden via verwonderlijkewoudpost@gmail.com. Want ook de woudpost blijft in groei
Nel en ik deden de voorbije weken weer heel wat verrassende ontdekkingen in het Meerdaalwoud. Het is bijna onmogelijk om te kiezen waar we eerst over willen vertellen.
Het woud is volop in kleurentransformatie, al heeft de lange droogteperiode al heel wat bladeren doen verdorren en vroegtijdig vallen. Bladeren in leven houden vraagt namelijk veel energie van een boom. Wanneer de droogte te zwaar wordt, kiest hij er soms voor om zijn bladeren vroeger los te laten. Aan de basis van de bladsteel vormt zich dan een dun kurklaagje dat de verbinding tussen blad en boom verbreekt. Zo komt het blad langzaam los. Dat kurklaagje werkt als een natuurlijke barrière van dode, waterdichte cellen — het beschermt de boom tegen uitdroging en infecties zodra het blad gevallen is.
Als de dagen korter worden en de temperatuur daalt, breekt de boom het chlorofyl af en slaat zijn voedingsstoffen op in stam en wortels voor de winter. In zijn bladeren zitten namelijk meerdere pigmenten. De bladeren verkleuren omdat het groene chlorofyl verdwijnt en de andere pigmenten die altijd al aanwezig waren (of speciaal worden aangemaakt) zichtbaar worden.
Het merendeel van onze inheemse bomen (zoals beuk, zomereik, wintereik, berk, linde, esdoorn, …) bevatten vooral carotenoïden (geel/oranje) en tannines (bruin). De herfsttinten in onze regio’s zijn dus hoofdzakelijk geel en bruin. 🍂
Anthocyanen (rood),🍁de rode tinten, vind je vooral terug in de exoten of ingevoerde soorten (zoals Amerikaanse Eik, Amerikaanse Vogelkers, Japanse Esdoorn, …). Deze soorten komen uit gebieden (Noord-Amerika, Oost-Azië,..) waar je in de herfst al erg koude nachten hebt en nog warme zeer zonnige dagen. Dat contrast bevordert de aanmaak van de anthocyanen. De rode kleur zou ook wat beter tegen zonlicht beschermen. In België en omstreken is het herfstklimaat vaak grijzer en vochtiger, waardoor die rode kleurstoffen minder gestimuleerd worden+
Tijdens een avondwandeling hoorde ik plots veel geritsel in de bladeren. Mijn eerste gedachte: een rode eekhoorn die noten aan het verstoppen was. Maar enkele stappen verder zag ik tot mijn verbazing deze schoonheid 🦊 (foto) rondstruinen. Nel en ik konden ons nog snel achter een boom🌳verstoppen om de rode vos een tijdje te observeren
.Gelukkig had ik mijn camera bij, maar door het beperkte licht was scherpstellen een uitdaging. Verdorie! Ze draaide zich net om. Toen ik haar eindelijk kon vastleggen, deed ze net een plasje. Dat leverde eigenlijk een unieke actiefoto op.
Ik denk dat het een vrouwtje was — een moer — want ze hurkte. Net als bij honden zijn het vooral de vrouwtjes die hurkend plassen, terwijl de mannetjes hun poot optillen om geursporen hoger op objecten achter te laten. Uiteindelijk verdween ze weer in het struikgewas. Nel en ik wandelden verder over hetzelfde pad, en uiteraard moest Nel het urinespoor nog eens overmarkeren… 🐕😉🦊
We kwamen de afgelopen weken al meermaals rode vossen tegen. Je ziet ze nu wat vaker omdat ze hun vetreserves aanleggen voor de winter en dus de hele dag opzoek gaan naar voedsel.
🌿🌿🌿
De vaste lezers weten ondertussen dat ik me regelmatig samen met Nel🐾 even rustig neerzet om reeën te observeren. Vorige week zag ik een territoriale bok🦌 het arme dier op de foto hiernaast wegjagen. Het piepte van angst, en het brak mijn hart om dat te zien. Ik hield me op de zijlijn en greep niet in. Het is niet mijn bedoeling de natuurlijke loop der dingen te verstoren.
Foto links: Jaarling reebok © Anneke Krols
Het liet me echter niet los. In eerste instantie dacht ik dat het om een ziek of verzwakt kitz (reekalf) ging dat verstoten werd. Op de foto zie je hoe vermagerd het is, met aangekoekte resten van uitwerpselen aan zijn achterpoten. Hoe ga je daar mee om? Het diertje was al gaan lopen en moeilijk te benaderen. Ik meldde het bij de boswachter en ging het ook mee in de gaten houden.
Meerdere avonden op rij gingen Nel en ik terug naar dezelfde plek en gingen rustig tegen een boom zitten observeren. Na twee avonden verscheen het kitz opnieuw. Dit keer durfde het wel tot bij de reegeit en de andere kitzen te komen, want de territoriale bok was er niet. Ik kon het beter bekijken en ontdekte dat het eigenlijk om een jaarling bok ging — een spitser met een piepklein gewei van twee puntjes.
Dit gaf een mogelijke andere verklaring voor wat ik had gezien. Tijdens de bronsttijd, midden juli en augustus, krijgen jaarlingen het vaak zwaar te verduren. Ze hebben nog geen eigen territorium en zijn dus volledig afhankelijk van de tolerantie van de territoriale bokken. Zit er een dominante bok in de buurt, dan duldt hij geen andere mannetjes in zijn gebied en jaagt hij ze voortdurend weg. En dat gebeurt vaak net op de plekken met de beste voedselvoorziening. Vermoedelijk was deze jaarling bok daardoor sterk verzwakt en ziek geworden. Nu de bronsttijd voorbij is en de bokken meestal wat toleranter worden, kan hij hopelijk weer op krachten komen.
🌿🌿🌿
Ik kwam dit paddenstoelentafereel tegen in het Meerdaalwoud: een boomstronk bedekt met porseleinzwammetjes. En het leek alsof er een laagje poedersuiker overheen was gestrooid. Dat witte laagje zijn de sporen van de zwam. Normaal zijn die nauwelijks zichtbaar, want porseleinzwammen verspreiden hun sporen via waterdruppels – een proces dat ballistospore dispersie heet. De sporen worden letterlijk weggeschoten door een druppeltje of een kleine vochtexplosie. Door de aanhoudende droogte is er te weinig vocht in het bos om de sporen op deze manier te verspreiden. Daardoor hopen ze zich nu op dicht bij de paddenstoel zelf. Foto rechts: Porseleinzwammen © Anneke Krols  |
| Veel paddenstoelen kwam ik nog niet tegen. De droogte kan het hele proces van schimmelgroei en paddenstoelenvorming serieus remmen. Maar na een goede regenbui kan dat snel veranderen: dan schieten ze ineens uit de grond. Ik kijk dus uit naar natte, vochtige dagen, zodat ik me weer kan verliezen in die wonderlijke, kleurrijke wereld vol vormen en kleuren. Want we zitten nu echt volop in de paddenstoelentijd!🍄🍂 😍 🌿🌿🌿 Voor we doorgaan naar het ree-weetje, deel ik graag nog een voedzame culinaire natuurtip met jullie. Mijn voorraadje brandnetelzaden (zie Woudpost 11) is bijna op, dus ik ging op zoek naar een andere topping voor mijn haverontbijt. De Tamme kastanje werpt zijn kastanjes rijkelijk in het rond, en ik besloot een deel van dat cadeautje te accepteren. Nel en ik gingen kastanjes rapen, en ik maakte er een heerlijke Kastanjecrème van. Wil je het recept van mijn brouwsel? Mail me dan gerust via verwonderlijkewoudpost@gmail.com |
| 🌿 |
Dit is je eerste Verwonderlijke Woud Post ?🌿
WELKOM! Ik ben Anneke (°1983), een eigenwijze natuurliefhebber met een flinke dosis nieuwsgierigheid. Elke dag dwaal ik met mijn hond Nel (°2012) door het Meerdaalwoud, Heverleebos of Mollendaalbos, speurend naar reeën, plantjes of paddenstoelen. Vaak sta ik omhoog te kijken naar kronkelende takken, spelende vogels en het eindeloze gefluister van bomen. Als ik niet wandel, trap ik mezelf op de fiets ergens de wildernis in. En ja, mijn camera gaat meestal mee, want het is ook mijn passie om mooie natuur in beeld te brengen. Ik volg een opleiding tot natuurgids (bij VHM) , en ik las ergens : “If you want to understand something, write about it. If you want to master something, teach it.” In deze nieuwsbrief neem ik je graag mee in mijn ontdekkingen: verrassende natuurweetjes, eigenzinnige observaties en natuurlijk mijn mooiste natuurbeelden. Verwacht geen stoffige encyclopedie, maar een creatieve en toegankelijke blik op alles wat groeit, bloeit en beweegt.
achterdoechelen.be 